Koła i turbiny wodne

Konstrukcja turbin

Podstawowym elementem każdej turbiny jest łopatka która jest przymocowana aż do tarczy czy bębna. Łopatki są przymocowane na całym obwodzie bębna czy tarczy tworząc ano nazwany girlanda łopatkowy czy palisadę łopatkową. Bębenek albo tarcza jest osadzona na wale; czasem są one wykonane jako jeden element. Wał razem z tarczą / bębnem i wieńcem łopatkowym stanowią wirnik turbiny, który się obraca w wyniku przepływu gazu bądź cieczy. Palisada na wirniku nazywa się palisadą wirnikową albo wieńcem wirnikowym. W turbinach osiowych (zwłaszcza w turbinach wielostopniowych) często wieniec wirnikowy musi mieć przed sobą nieruchomy wieniec kierowniczy zwany też kierownicą, który ma za zadanie odpowiednio ukierunkować czynnik padający na łopatki wirnika. Kierownica także składa się z łopatek i jest ona nieruchomo przymocowana do korpusu turbiny. Nie może ona stykać się z wirnikiem. Wieniec kierowniczy wraz z wieńcem wirnikowym stanowi jeden stopień turbiny osiowej. Ich liczba może być różna, najczęściej od kilkunastu do jednego. Liczba łopatek palisady wirnikowej jest na ogół inna niż w palisadzie kierowniczej. Całość jest zamknięta w korpusie pojedynczym lub podwójnym. Wirnik jest osadzony na łożyskach ślizgowych (w przypadku dużych turbin pracujących na ziemi), bądź tocznych (dla konstrukcji trakcyjnych / lotniczych). Przejścia wału przez korpus są uszczelniane uszczelnieniami labiryntowymi. Niektóre turbiny jak na przykład turbina wiatrowa nie potrzebują kierownicy ani korpusu i wystarczy im jeden tylko stopień.

Zasada działania

Czynnik termodynamiczny, którym może być para, spaliny albo inny płyn, pada na łopatki turbiny pod odpowiednim kątem powodując obracanie się tarczy wokół osi wału. Na wale powstaje moment obrotowy, który można wykorzystać do napędu czegokolwiek. Turbina napędzana parą nazywa się turbiną parową. Turbina napędzana gazami spalinowymi albo innymi (ale nie parą) nazywa się turbiną gazową (więcej rodzajów turbin znajdziesz w rozdziale „klasyfikacja” na końcu tego artykułu). Jeśli się okaże, iż prędkość czynnika jest za mała, aby nadać wirnikowi wymaganą prędkość wtedy potrzebna będzie kierownica (w turbinie osiowej). Jej łopatki tworzą zwężające się kanały przyspieszając płyn. Jeśli czynnikiem jest gaz to w kierownicy dochodzi do jego ekspansji (rozprężania). W większości przypadków poprzez zwiększenie ilości stopni polepsza się sprawność procesu zamiany energii czynnika na moment obrotowy wału. Czynnik po przejściu przez wieniec wirnikowy zmienia swój kierunek, więc kolejnym zadaniem łopatek kierowniczych jest nadanie strumieniowi czynnika z powrotem wymaganego kąta napływu na następny stopień wirnika. Gdy ekspansja zachodzi także w wirniku (w takim samym stopniu jak w kierownicy) mamy do czynienia z turbiną reakcyjną. W turbinie akcyjnej zdecydowana większość ekspansji zachodzi w palisadzie kierowniczej. Podział turbin na akcyjne i reakcyjne jest raczej umowny i w rzeczywistości reakcyjność stopni może być różna.

Turbina wodna (turbina hydrauliczna)

Jest to silnik wodny przetwarzający energię mechaniczną wody na ruch obrotowy za pomocą wirnika z łopatkami. Stosowana głównie w elektrowniach wodnych do napędu prądnic. Zalicza się ona do silników hydrokinetycznych; silników przepływowych. Poprzednikiem i wzorem dla turbin wodnych było koło wodne. Skonstruował je B. Fourneyron w 1827

Klasyfikacja

Podział ze względu na medium napędzające

• turbiny wodne,
• turbiny wiatrowe,
• turbiny cieplne,
• turbiny parowe,
• turbiny gazowe.

Podział ze względu na kształt wirnika

• turbiny promieniowe,

• turbiny osiowe,
• turbiny komorowe,
• turbiny bębnowe.

Podział ze względu na reakcyjność

• akcyjne

• turbina Peltona w której wirnik z wklęsłymi łopatkami zasilany jest stycznie strumieniem wody z dyszy – stosowana przy dużych spadkach.

reakcyjne

turbina Francisa – dla średnich spadków,

turbina Kaplana, turbina śmigłowa – dla małych spadków,

turbina Tesli, turbina talerzowa – szczególny przypadek turbiny hydraulicznej.

Podział ze względu na zastosowanie

• turbiny przemysłowe,
• turbiny energetyczne,
• turbiny lotnicze,
• turbiny okrętowe,
• turbiny trakcyjne,
• turbiny pomocnicze.

Turbina Francisa

W przeszłości turbina Francisa była instalowana w całym zakresie spadów do 500 m. Obecnie jednak, ze względu na możliwość wykorzystania na najniższe spady nowoczesnych rozwiązań turbin rurowych, nie są one zalecane dla spadów poniżej 5m. Część przepływową turbiny Francisa stanowią w kolejnoś

Turbina Kaplana

Różnica konstrukcyjna pomiędzy turbiną Francisa i Kaplana uwidacznia się szczególnie w budowie wirnika, konstrukcja kierownicy pozostaje natomiast właściwie niezmieniona. Wirnik turbiny Kaplana ma nastawialne łopatki, które obracają się w łożyskach osadzonych w piaście wirnika. Tak, więc typowa turbina Kaplana ma dwa regulowane zespoły – wirnik i kierownicę. Pomiędzy nastawieniami łopatek wirnika i kierownicy musi być zachowana ścisła zależność. Zapewnia to wysoką sprawność turbiny w szerokim zakresie obciążeń. Uproszczonym rozwiązaniem turbiny Kaplana jest turbina z pojedynczą regulacją (tylko łopatek wirnika lub tylko kierownicy). Jest to tzw. turbina śmigłowa, obecnie bardzo rzadko stosowana. Przez wiele lat turbina Kaplana (śmigłowa) była najczęściej instalowana w układzie pionowym, zabudowana w komorze spiralnej, blaszanej lub betonowej, z odprowadzeniem wody zakrzywioną rurą ssącą. W ostatnich latach bardzo szerokie zastosowanie znalazły liczne rozwiązania konstrukcyjne turbin Kaplana wykonywane w układzie rurowym, o osi poziomej lub ukośnej. Zakres stosowania turbin rurowych pokrywa się zasadniczo z zakresem stosowania klasycznych szybkobieżnych turbin Kaplana. Znaczne uproszczenie kształtu części przepływowej turbiny rurowej – zapewniające prawie prostoosiowy przepływ przez komorę wlotową, wirnik i rurę ssącą – powoduje istotne zmniejszenie strat hydraulicznych, szczególnie przy dużych prędkościach przepływu. Zastosowanie w elektrowni turbiny rurowej upraszcza rozwiązanie budowli hydrotechnicznej oraz zapewnia zwartą konstrukcję budynku elektrowni, przyczynia się więc do zmniejszenia kosztów inwestycyjnych obiektu.;

Turbina Tesli

Nikola Tesla nazywał ją "siłownią w kapeluszu". Jedna z wersji rozwijała 110 KM przy 5000 obrotach na minutę. Tesla uważał, że większe turbiny mogą osiągnąć 1000 KM. Silnik z turbiną talerzową pracuje bezwibracyjnie. Jego wyprodukowanie jest tanie, ponieważ nic poza łożyskami rotora nie wymaga dopasowania z małymi tolerancjami. Nie wymaga wiele konserwacji. Jeżeli to konieczne, łatwo można wymienić rotor. Turbina może pracować na parę, sprężone powietrze, benzynę lub olej napędowy.

Działanie. W odróżnieniu do konwencjonalnych turbin, które używają łopatek lub łyżeczek by przyjąć energię przepływu, Tesla używa zestawu sztywnych metalowych tarcz, które zamiast przeciwstawiać się strumieniowi napędowemu pod ostrym kątem, wirują z płynną sprawnością równolegle do kierunku przepływu. Dyski napędza szczególna adhezja, która występuje pomiędzy powierzchnią tarczy a poruszającym się płynem. Ta adhezja, opór napotykany przez samoloty i inne pojazdy, jest, w pojęciu Tesli, wywoływany przez uderzenie płynu w chropowatość ciała stałego (po prostu opór tarcia) i "wewnętrzne siły przeciwstawiające się oddzielaniu cząsteczek (zjawisko przyklejania). Płyn napędowy przechodzi przez króciec dopływowy i jest kierowany dyszą na tarcze na ich obwodzie. Przepływa on po spiralnie wirujących tarczach, wypływając przez otwór znajdujący się w środku tarcz i zostaje wyrzucony z obudowy na zewnątrz.

Tesla w swoim patencie podkreśla, że w silniku napędzanym płynem "zmiany prędkości i kierunku ruchu płynu mogą być maksymalnie, jak to możliwe, stopniowe". Chociaż to, zauważa, nie ma miejsca w aktualnie istniejących silnikach, gdzie "nie do uniknięcia są gwałtowne zmiany, uderzenia i wibracje". "Stosowanie tłoków, łopatek, wiosełek i ostrzy", zauważa Tesla, bezwzględnie przyczynia się do licznych defektów i ograniczeń oraz dodatkowo komplikuje konstrukcje, podnosi koszt produkcji i utrzymania maszyn". Turbina Tesli jest bezwibracyjna, ponieważ płyn napędzający porusza się "po naturalnych ścieżkach lub liniach strumienia, stawiających najmniejszy opór nie napotykając wymuszenia lub zaburzeń przepływu". Ruch turbiny może być z łatwością odwrócony przez wprowadzenie płynu napędowego przez zawór doprowadzający z drugiej strony.

Bronisław Żongołłowicz

Bronisław Żongołłowicz (ur. 29 lutego 1870 w Datnowie, zm. 30 września 1944 w Wilnie) – polski ksiądz katolicki, od 1919 profesor prawa kanonicznego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, od 1930 do 1936 wiceminister wyznań religijnych i oświecenia publicznego, poseł na Sejm III kadencji w II RP.

Życiorys

W 1887 ukończył gimnazjum w Szawlach, później studiował teologię na Akademii Duchownej w Petersburgu. Po zakończeniu edukacji pracował jako profesor w kowieńskim seminarium duchownym. W 1917 obronił doktorat z prawa kanonicznego. W latach 1918–1919 wykładał na KUL, później związał się z Uniwersytetem Stefana Batorego, gdzie pełnił funkcję dziekana (1919–1923) i prorektora (1920–1922). Wykładał również prawo kanoniczne na Uniwersytecie Poznańskim.

W 1930 został wybrany posłem na Sejm III kadencji z list BBWR w okręgu Lida. Od czerwca 1930 do kwietnia 1936 sprawował urząd wiceministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego.

III wojna święta

Był owo konfrontacja o wpływy w Grecji. Został wywołany konfliktem między Tebami a Fokidą. Tebanie doprowadzili do ukarania Fokidy na Radzie Amfiktionii za uprawianie ziemi należącej do sanktuarium w Delfach w 357 roku przed Chrystusem.

Ważniejsze wydarzenia wojny III wojny świętej

356 p.n.e. bitwa pod Delfami Fokajczycy napadają na miasto

355 p.n.e. bitwa pod Argolas Fokajczycy zwyciężają Tessalów

354 p.n.e. bitwa pod Neon zwycięstwo Związku Delfijskiego nad Fokajczykami

354 p.n.e. oblężenia i starcia pod Pindus, Erineos, Boeon, Tronion (zwycięstwa Fokaji)

354 p.n.e. starcia pod Orchomenos i Cheroneą

353 p.n.e. starcie pod Koroneją (zwycięstwo Fokaji)

352 p.n.e. bitwa na Krokusowym Polu

352 p.n.e. oblężenia i starcia pod Orchomenos, Cheroneją i Koroneją (zwycięstwo Beotów)

351 p.n.e. oblężenia i starcia pod Neon, Cheroneą i Koroneją (zwycięstwo Beotów)

349 p.n.e. bitwa pod Hiampolis

347 p.n.e. starcie pod Abai (zwycięstwo Fokaji)

Amenhotep III

Żony

W wieku dookoła 12 lat Amenhotep poślubił dziewczynę, która następnie jak dojrzała białogłowa wywarła gigantyczny autorytet na dalsze jego przewaga dodatkowo losy całej dynastii. Teje była córką Jujego, dygnitarza spośród Achmim, oficera w oddziale rydwanów dodatkowo naczelnika stajni; a jego żony Czuju. Byli oni podobnie rodzicami Aj, następcy Tutanchamona.

Ze związku Amenhotepa z Teje narodzili się: najstarszy syn Totmes, zmarły w młodym wieku, nie osiągnąwszy sukcesji, Amenhotep – następca, późniejszy faraon Echnaton, oraz cztery cór

Polityka zagraniczna

Trzydziestosześcioletnie panowanie Amenhotepa zdecydowanie można określić jako okres największego rozkwitu Imperium, jakim niewątpliwie był Egipt w tamtych latach. Był to okres pokoju, dobrobytu i prosperity, swobody życia, wielkich przedsięwzięć budowlanych i wyjątkowo aktywnej działalności dyplomatycznej, czyniącej z Egiptu, centrum ówczesnego Wschodu. Przez pierwszych kilka lat panowania, Amenhotep umocnił panowanie Egiptu w Nubii, utrwalił podległość Cypru, Krety i wysp greckich, ściągając z tych terenów podatki. Z potęgą Egiptu liczyli się również królowie i książęta Syrii i Palestyny, wysyłający na dwór faraona cenne dary. Okres hegemonii nie trwał jednak długo. Wkrótce król Amurru ogłosił się niezależnym władcą, do Palestyny napłynęły plemiona Habiru, a Syrię najechali Hetyci. Amenhotep głęboko pochłonięty mnożeniem bogactw i przepychu swego dworu niechętnie zajmował się sprawami mającymi miejsce na terenach podległych swym wasalom. Nie zareagował nawet gdy Hetyci wtargnęli do Mitanni i zajęli stolicę Tuszratty. Wkrótce stało się jasne, że Egipt nie zamierza angażować się w konflikty zbrojne, a faraon będzie prowadził politykę pokoju, może nie za wszelką, ale zapewne, za wysoką cenę.

Za jego rządów Egipt przeżywał długi okres pokoju, wiążący się z rozwojem sztuki i budową wielu monumentów i świątyń (królewskim architektem był Amenhotep syn Hapu). Za czasów tego faraona wzniesiono m.in. świątynię w Luksorze i świątynię grobową w Tebach Zachodnich (pozostały z niej tzw. kolosy Memnona). Oprócz kultu dawnych bogów, Amenhotep III wzmocnił kult Atona, który stał się następnie jedynym bóstwem Egiptu za panowania jego syna i następcy – Amenhotepa IV (Echnatona).

Grobowiec

Na miejsce swego wiecznego pobytu, Amenhotep wybrał nieużywaną dotąd, zachodnią cześć Doliny Królów. W 1798 roku grobowiec (KV22), został odkryty i częściowo zbadany przez Edouard’a Devillier’a, uczestnika napoleońskiej wyprawy do Egiptu. Prace prowadził tu także Theodore Monroe Davis, a w lutym 1915 roku pracował w nim Howard Carter, który odnalazł kilka niewielkich przedmiotów o muzealnej wartości. Malowidła i inskrypcje w grobowcu przedstawiają pełny tekst księgi Amduat.

Równo w wiek po odkryciu grobowca, w lutym 1898, Victor Loret odnalazł mumię króla. Była złożona w sekretnej części grobowca (KV35) Amenhotepa II w trumnie, której dolna część, jak wynikało z inskrypcji, należała do Ramzesa III, a wieko przerobiono dla Seti I. Identyfikacja mumii nie jest pewna. Pomimo inskrypcji na bandażach, w których zapisano tronowe imię Amenhotepa – Nebmaatre, istnieją wątpliwości, a jedna z hipotez mówi nawet, że mumia jest o wiele młodsza niż czasy XVIII dynastii. Mumia została odwinięta z bandaży 23 sierpnia 1905 roku w Kairze. Znajdowała się we wręcz katastrofalnym stanie. Składała się z kilku części. Ręce i nogi oddzielone były od tułowia. Amenhotep przed śmiercią zapewne cierpiał z powodu ostrego stanu zapalnego szczęki. Procesy ropne opanowały całą górną szczękę i okolice pod oczami. Podczas badań odkryto ślady pośmiertnego usuwania, zżartych procesem chorobowym tkanek mięśniowych i kostnych. Powstałe ubytki, podczas mumifikacji, zapełniono mieszaniną drobnych trocin, mułu i piasku. Odkryto również ślady prób konserwacji mumii, dokonanych prawdopodobnie w czasach XXI dynastii. Obecnie mumia Amenhotepa III znajduje się w Muzeum Egipskim w Kairze.

Posągi

W lutym 2009 roku odkryto w Luksorze dwa posągi Amenhoptepa. Posągi te znaleziono przypadkiem przy oczyszczaniu świątyni ku czci faraona. Jeden z posągów ukazujący go w tradycyjnym stroju faraona, wykonano z czarnego granitu. Drugi natomiast przedstawia go jako sfinksa.

Skarabeusze Amenhotepa III

Z okresu panowania tego władcy pochodzi ponad dwieście skarabeuszów du­żych rozmiarów (47-110 mm), które upamiętniają ważne wydarzenia z życia królaUrkunden des agyptischen Altertums IV, 1737-1741; C. Blankenberg – van Delden, The Large Commemorative Scarabs of Amenhotep III, Leiden 1969 (DMOA 15); M. Jones, The Royal Hunt Scarabs of Amenophis III in the Grosvenor Museum, Chester (Chester 429.F./1930), JEA 65, 1979, 165-166, pl. XXVIII; J. Śliwa, Skarabeusze egipskie, Kraków 1995, 43-50.. Obejmują one pięć serii tematyczny

Polowanie króla na dzikie bydło (pięć skarabeuszy)

2 rok panowania Jego Królewskiej Mości, Horusa Potężnego byka, który uka­zał się jako prawda, Dwóch Pań Tego, który ustanawia prawa i uspakaja oba kraje, Horusa złotego Wielkiego siłą, który pokonuje Azjatów, króla Górnego i Dolnego Egiptu, Pana obu krajów, Pana prawdy Re, syna Re Amenhotepa, władcy Teb, ob­darzonego życiem i małżonki królewskiej Teje, oby żyła.

Cud przydarzył się Jego Królewskiej Mości. Zameldowano Jego Królewskiej Mości, że na pustyni w rejonie Fajum znajduje się dzikie bydło. Jego Królewska Mość wyruszył wieczorem na północ królewskim statkiem ‘Ukazanie się w praw­dzie’, pokonał piękną drogę i rankiem przybył szczęśliwie do rejonu Fajum. Jego Królewska Mość ukazał się na koniu, a jego cała armia towarzyszyła mu. Sprowadzo­no urzędników i wszystkich żołnierzy, a także rekrutów, aby obserwować to dzikie bydło. Wtedy Jego Królewska Mość rozkazał otoczyć to dzikie bydło murem i ro­wem. Jego Królewska Mość pociągnął przeciwko temu całemu bydłu, którego liczba wynosiła 170 sztuk. Liczba bydła, którego Jego Królewska Mość tego dnia upolował, wyniosła 56 sztuk. Jego Królewska Mość spędził cztery dni nie dając odpoczynku swoim koniom. Kiedy Jego Królewska Mość pojawił się na koniu, liczba bydła, które zdobył w czasie polowania, wyniosła 40 sztuk, razem 94 sztuki.

Małżeństwo króla z Teje (64 skarabeusze)

Niech żyje Horus Potężny byk, który ukazał się jako prawda, Dwie Panie Ten, który ustanawia prawa i uspakaja oba kraje, Horus złoty Wielki siłą, który po­konuje Azjatów, król Górnego i Dolnego Egiptu Pan prawdy Re, syn Re Amen-hotep, władca Teb, obdarzony życiem.

Wielka małżonka królewska Teje, oby żyła. Imię jej ojca jest Juja, imię jej matki – Tuja. Jest ona żoną potężnego króla, którego południowa granica sięga Karoj, a północna Nahariny.Karaj leżało między IV a V kataraktą nilową, Naharina w północnej Mezopotamii.

Polowanie na lwy (137 skarabeuszy)

Niech żyje Horus Potężny byk, który ukazał się jako prawda, Dwie Panie Ten, który ustanawia prawa i uspakaja oba kraje, Horus złoty Wielki siłą, który po­konuje Azjatów, król Górnego i Dolnego Egiptu, Pan obu krajów, Pan prawdy Re, syn Re Amenhotep, władca Teb, obdarzony życiem, małżonka królewska Teje, oby żyła.

Liczba lwów, które Jego Królewska Mość sprowadził jako osobiście upolowane od pierwszego aż do dziesiątego roku panowania wynosi 102 dzikie lwy.

Sprowadzenie księżniczki Giluchepy do haremu (6 skarabeuszy)

10 rok panowania Jego Królewskiej Mości Horusa Potężnego byka, który ukazał się jako prawda, Dwóch Pań Tego, który ustanawia prawa i uspakaja oba kra­je, Horusa złotego Wielkiego siłą, który pokonuje Azjatów, króla Górnego i Dolnego Egiptu, Pana rytuałów Pana prawdy Re, wybranego przez Re, syna Re Amenho­tepa, władcy Teb, obdarzonego życiem, i wielkiej małżonki królewskiej Teje, oby żyła. Imię jej ojca jest Juja, imię jej matki – Tuja.

Cud przyprowadzony dla Jego Królewskiej Mości, oby żył w szczęściu i zdro­wiu, córka księcia Nahariny, Sutarny, Giluchepa i 317 kobiet z jej haremu.

Założenie jeziora (2 skarabeusze)

2 rok panowania, trzeci miesiąc pory achet, dzień pierwszy Jego Królewskiej Mości Horusa Potężnego byka, który ukazał się jako prawda, Dwóch Pań Tego, który ustanawia prawa i uspakaja oba kraje, Horusa złotego Wielkiego siłą, który po­konuje Azjatów, króla Górnego i Dolnego Egiptu, Pana prawdy Re, syna Re Amen­hotepa, władcy Teb, obdarzonego życiem, wielkiej małżonki królewskiej Teje, oby żyła.

Jego Królewska Mość kazał zrobić jezioro dla wielkiej małżonki królewskiej Teje w jej mieście DżaruchaNazwa ta odnosiła się prawdopodobnie do zespołu pałacowego Amenhotepa III w Malkata w zachodnich Tebach.. Długość jeziora wynosi 3700 łokci, a jego szerokość -700 łokci. Jego Królewska Mość obchodził otwarcie jeziora w trzecim miesiącu pory achet, dnia 16, wiosłując na statku królewskim "Tarcza słoneczna świeci".

Wzór całkowy Cauchy’ego

Załóżmy, iż Obok jest zbiorem otwartym zawartym w C a f : Obok → C jest funkcją holomorficzną, i kołowrót D = {spośród : | spośród − z0| ≤ r} zawiera się w Obok. Niech γ będzie okręgiem tworzącym granica D. W owym czasie gwoli każdego i należącego aż do wnętrza D zachod
f(i) = {1 over 2pi dodatkowo} ointlimits_gamma {f(spośród) over z-a}, dz

dokąd zagięcie γ jest zorientowana dodatnio w stosunku do swego wnętrza (obiega je w kierunku przeciwnym aż do ruchu wskazówek zegara).

Przykład użycia

Rozważmy funkcję

f(spośród)={z^2 over z^2+2z+2}

dodatkowo kształt C, omówiony zależnością: |spośród|=2.

Ażeby odkryć całkę f(spośród) po konturze, poszukujemy punktów osobliwych funkcji f(spośród). Funkcję f możemy dostrzec:

f(spośród)={z^2 over (z-z_1)(z-z_2)} dokąd z_1=-1+a, quad z_2=-1-i.

Otrzymane punkty mają moduł pomniejszy aniżeli 2 w obliczu czego leżą w ciągu konturu dodatkowo muszą pozostać rozpatrzone. Korzystając spośród Lematu Cauchy’ego-Goursat’a możemy ująć słowami całkę po konturze jak sumę całek dookoła punktów z1 a z2 dokąd jak kształt przyjmujemy swobodnie małe oblężenie obu punktów. Nazwijmy te kontury C1 dookoła z1 dodatkowo C2 dookoła z2.

Dlatego w C1, zdefiniowana na dole misja g1 jest analityczna (albowiem krawędź nie zawiera punktu z2).

g_1(spośród)={z^2 over z-z_2}

dlate
ointlimits_{C_1} {left({z^2 over z-z_2}right) over z-z_1},dz=2pi a{z_1^2 over z_1-z_2}.

Na rzecz drugiego konturu postępujemy analogiczn
g_2(spośród)={z^2 over z-z_1}
ointlimits_{C_2} {left({z^2 over z-z_1}right) over z-z_2},dz=2pi a{z_2^2 over z_2-z_1}.

Dziewica po obszarze C jest sumą dwóch powyższych cał

ointlimits_C {z^2 over z^2+2z+2},dz

ointlimits_{C_1} {left({z^2 over z-z_2}right) over z-z_1},dz + ointlimits_{C_2} {left({z^2 over z-z_1}right) over z-z_2},dz 2pi ileft({z_1^2 over z_1-z_2}+{z_2^2 over z_2-z_1}right) 2pi a(-2), -4pi a,.

Jasień (Gdańsk)

Kondycja

Jasień znajduje się na skraju Pojezierza Kaszubskiego, na wysoczyźnie morenowej. Sąsiaduje od północy z Matarnią, Brętowem i Pieckami-Migowem, od wschodu z osiedlem Ujeścisko-Łostowice, od południa z gminą wiejską Kolbudy a od zachodu z Kokoszkami. Znajduje się tu Jezioro Jasień.

Jasień znajduje się w granicach administracyjnych miasta Gdańska od 1973. Do roku 2011 znajdował się w dzielnicy Chełm i Gdańsk Południe. Należy do okręgu historycznego Wyżyny.

Granice dzielnicy

Według statutu osiedla granicę stanowi Potok Kozacki od granicy administracyjnej miasta do zbiornika retencyjnego. Za zbiornikiem na północ do skrzyżowania ulicy Jabłoniowej z Warszawską, następnie z Kartuską i dalej na północ przez ogródki działkowe Zabornia do Potoku Siedleckiego, aż do południowego skraju Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego i tam, przez las, w kierunku północno-zachodnim zmierza do Potoku Strzyża i nim aż do Obwodnicy, która stanowi granicę aż do ulicy Stężyckiej. Następnie biegnie granicą administracyjną miasta do Potoku Kozackiego.

Geografia

Geomorfologia i hydrologia

Do terenów zabudowany przylegają pola uprawne, ogródki działkowe oraz tereny rekreacyjne.

Największym zbiornikiem wodnym w dzielnicy jest Jezioro Jasień. Przez jezioro przepływa Potok Siedlecki.

Zabudowa

Zabudowa Jasienia znajduje się po obu stronach ulicy Kartuskiej. Większość zabudowań pochodzi z lat 1991-1998, kiedy to zbudowano nowe osiedle budynków wielorodzinnych. Z tego względu dzielnica została pozbawiona dawnego wiejskiego układu. Tereny położone na północ od tej ulicy mają bardziej rozwiniętą zabudowę. Na tej części dominuje zabudowa wielorodzinna powstała w latach 90. XX wieku. W południowej części dominują starsze budynki jednorodzinne. Najwyższym budynkiem osiedla jest zbudowany w 1988 kościół pod wezwaniem błogosławione Doroty z Mątów.

Zabytki

• Dwór z pierwszej poł. XIX wieku
• Park dworski o pow. 1,2 ha przy ul. Zwierzynieckiej
• Dom (dawne czworaki) z początku XX wieku przy ul. Kartuskiej 359

Historia

Wieś Jasień

Pierwsza wzmianka o Jasieniu (wówczas Gnanowo) dotyczy nadania przez Mściwoja II, 13 września 1284, rycerzowi pomorskiemu Piotrowi Glabunie wolnych od podatków dóbr. W 1289 wieś jest odnotowana pod nazwą Ninechow. Na początku XIV wieku powstała przy założonym folwarku rycerskim niewielka wieś chłopska – Nynechow. W 1400 jest niemiecka wieś rycerską. W późniejszych dokumentach pojawiają się kolejno naz

W 1536 powstał rurociąg dostarczający wodę z Jasienia do Gdańska. W XVI wieku jasieński folwark stał się królewszczyzną. W dokumentach pojawiały się różne naz

W 1704 wieś nabywa Jasiński, sędzia ziemi puckiej. W 1764 właścicielem wsi został Jasieński, sędzia ziemi tczewskiej. Pod koniec XVIII wieku dobra wraz ośmioma zagrodami nabył na własność polski szlachcic Feliks Łebiński pochodzący z rodu Jasieńskich. Podczas jego rządów odbudowany został folwark i założony park – powstaje wówczas okazały kompleks dworsko-parkowy, będący obecnie zabytkiem. W 1792 powstaje dokładny plan użytkowania majątku wykonany przez Weicherta.

W wyniku II rozbioru Jasień znalazł się pod panowaniem pruskim. W 1807 wieś wchodzi w granice Wolnego Miasta Gdańska. W 1813 w wyniku wojny francusko-rosyjskiej Gdańsk został zdobyty przez wojska rosyjskie i przekazany Prusom.

Kilka lat po wycofaniu się wojsk francuskich z miasta Gdańska, majątek w Nenkau wraz z posiadłościami w Kiełpinie, Sulminie, Rębowie i Otominie przeszedł w ręce zamożnego patrycjusza gdańskiego Stanisława Karola von Gralatha. 1 grudnia 1871 w Nenkau istniał folwark oraz 23 zagrody, które zamieszkiwało 261 mieszkańców (35 ewangelików, 218 katolików oraz 8 mennonitów). Od 1874 ziemie te należą do powiatu gdańskiego jako obszar dworski w okręgu urzędowym Kiełpino.

Po I wojnie światowej obszar dworski w Nenkau stał się częścią Wolnego Miasta Gdańsk. Wieś należała do powiatu Gdańskie Wyżyny. Jasień w przeciwieństwie do miast był głównie katolicki. Do 1945 w Nenkau istniał folwark z dworkiem i okazałym parkiem oraz 27 budynków mieszkalnych (w większości były to gospodarstwa ze stodołami i stajniami), funkcjonowała szkoła, działała kuźnia i rzeźnia.

Po II wojnie światowej wieś przyjęła spolszczoną nazwę NenkowoWłaściwa polska nazwa Nynkowy była stosowana także przed 1945 przez miejscową ludność polskojęzyczną, a także jako nazwa alternatywna na polskich międzywojennych mapach., które zasiedlili napływowi Kaszubi i górale. W 1954 Nenkowo stało się wsią gromadzką powiatu gdańskiego i wówczas nadano jej nazwę Jasień.

W latach 60. XX nastąpił szybki rozwój Jasienia. W 1963 zezwolono na odrolnienie działek pod zabudowę. Gospodarze rozbudowywali stare domy. Pod koniec lat 60. rolnicy sprzedawali swoje pola na działki dla pracowników Stoczni Gdańskiej.

Jasień w granicach Gdańska

W 1973 Jasień został włączony do miasta Gdańska. Jednakże do 2000 w Jasieniu nadal urzędował sołtys. W odczuciu mieszkańców Gdańska w latach 70. Jasień był dzielnicą odległą, wiejską. Kojarzył się głównie z położonymi za miastem działkami oraz poligonem. Mimo tego uruchomiono dwie linie autobusowe 167 do Bysewa oraz 161 do Kiełpina.

W 1979 powstała parafia w Jasieniu pod wezwaniem Błogosławionej Doroty z Mątów (Mątowów), a w 1988 rozpoczęto budowę nowego kościoła.

W latach 80. urząd miasta postanowił wykupić gospodarstwa. Tereny te stały się atrakcyjne, gdyż rozwinęła się komunikacja indywidualna oraz miejska. Na wykupionych od rolników gruntach (26 ha) wybudowano w ciągu siedmiu lat, począwszy od 1991, osiedle mieszkaniowe "Jasień" (1476 mieszkań – w blokach, domkach szeregowych oraz bliźniakach). Obsługą mieszkańców osiedla bloków zajęła się Własnościowa Spółdzielnia Mieszkaniowa "Jasień".

W 1994 zlikwidowano poligon na Jasieniu. Obszar powojskowy został udostępniony na tereny rekreacyjne.

W 2000 powstała nowa przychodnia przy Kartuskiej 404.

Od 2001 w Jasieniu funkcjonuje szkoła podstawowa nr 85 im. Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego oraz gimnazjum nr 48 im. Lecha Bądkowskiego. Do obu szkół uczęszcza około 1400 uczniów. W centralnej części osiedla znajduje się Przedszkole nr 65.

Transport

w Jasieniu

Przez Jasień przebiega Trasa W-Z biegnąca w ciągu drogi krajowej nr 7. Łączy się ona z obwodnicą Trójmiasta będącą częścią drogi ekspresowej S6.

Kolejną planowaną inwestycją jest budowa drogi tzw. Nowej Bulońskiej będącej przedłużeniem ul. Bulońskiej na osiedlu Morena aż do węzła Jabłoniowa Trasy W-Z. Pozwoli ona mieszkańcom na dogodniejszy dojazd do Wrzeszcza.

Komunikacja miejska

Na Jasień można dojechać obecnie autobusami nr 167, 168, 367, 525, N3 (ZTM), 800 i 801 (P.A. Gryf) ze Śródmieścia oraz 164, 264 z Wrzeszcza i 574 z Szadółek i Otomina a także autobusami 127, 130, N2 i N12 do . Na przystankach ZKM zatrzymują się także autobusy podmiejskie jadące w kierunku Żukowa. Planowane jest zbudowanie na Jasień linii tramwajowej będącej przedłużeniem tras na Chełm, Orunię Górną i Łostowice oraz Morenę. W północnej części osiedla trwa budowa Pomorskiej Kolei Metropolitalnej (PKM) z przystankiem Gdańsk Jasień, planowany termin zakończenia, to maj 2015. W części osiedla zwanej "Stary Jasień" w trójkącie ulic Leszczynowej i Orzechowej trwa budowa kompleksu biurowego Euro Office Park, gdzie siedzibę będzie miał Bank BPH. Przy tej okazji Rada Miasta Gdańska zatwierdziła nazwę nowej ulicy Jana Pałubickiego, pułkownika Armii Krajowej.

Brodziec żółtonogi

Występowanie : Zamieszkuje północną Kanadę dodatkowo Alaskę. Zimuje na wybrzeżach Zatoki Meksykańskiej i Ameryki Południowej. Regularnie zalatuje również do Europy Zachodniej, sporadycznie pojawiając się w Polsce.

Cechy gatunku : Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W szacie godowej ciało popielate, na wierzchu ciała duża ilość ciemnych plam, kuper biały, nogi żółte. W szacie spoczynkowej zmniejsza się ilość ciemnych plam.
Wymiary średnie : dł. ciała ok. 22-35 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 59-64 cm
masa ciała ok. 60-95 g
Biotop : Podmokła tundra, niekiedy hale. Zimuje na podmokłych obszarach zarówno słodko-, jak i słonowodnych
Gniazdo : W suchym miejscu, czasem daleko od wody. Często w pobliżu zwalonego pnia lub głazów. Jest to zagłębienie w ziemi lub mchu wyłożone kilkoma liśćmi lub trawą.
Jaja : W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając 3-4 jaja w kolorze od zielonkawego, przez szarawy po cieliste, z ciemnymi plamkami.
Wysiadywanie : Jaja wysiadywane są od zniesienia pierwszego jaja przez okres około 22-23 dni przez obydwoje rodziców. Samica opuszcza pisklęta po około 11 dniach, zaś samiec po 23-31 dniach. Młode pierzą się w wieku 18-20 dni.
Pożywienie : Wodne i lądowe bezkręgowce oraz drobne kręgowce.

7 Pomorska Brygada Obrony Wybrzeża

– patron 7 BOW

7 Pomorska Brygada Obrony Wybrzeża im. gen. bryg. Stanisława Grzmot-Skotnickiego (7 BOW) – automatyczny związek taktyczny Wojsk Lądowych

Formowanie i zmiany organizacyjne

Ekipa powstała w 2001, w wyniku przeformowania 7 Pomorskiej Brygady Zmechanizowanej im. gen. Gustawa Orlicz-Dreszera wchodzącej w magazyn 8 Dywizji Obrony Wybrzeża. W marcu 2004 brygadę właczono w skład 12 Dywizji Zmechanizowanej.

27 czerwca 2008 r. odbyła się uroczystość przekazania w podporządkowanie 7. Brygadzie Obrony Wybrzeża w Słupsku 1. batalionu Obrony Terytorialnej z Lęborka. Zgodnie z decyzją Ministra Obrony Narodowej 1 bOT z Lęborka zmienia nazwę na batalion zmechanizowany i stanowić będzie pododdział 7 BOW.

W styczniu 2010 saperzy brygady wzięli udział w rozkruszaniu zatoru lodowego na terenie portu w Ustce. O udrożnienie ujścia Słupii poprosił burmistrz .

Tradycje brygady

Brygada dziedziczy tradycje dywizji i brygad oznaczonych numerem "7".

• 7 Brygada Kawalerii Narodowej 1794
• 7 Brygada Jazdy 1920
• Pomorska Brygada Kawalerii 1924
• 7 Dywizja Piechoty Armii Krajowej
• 7 Łużycka Dywizja Piechoty 1944
• 7 Łużycka Dywizja Desantowa 1963

W 1994 brygada, jeszcze jako 7 Brygada Zmechanizowana, przyjęła nazwę wyróżniającą Pomorska.

Święto brygady obchodzone jest 26 lipca.

Dywizjon artylerii rakietowej kontynuował tradycje 47 dywizjonu artylerii rakietowej 8 Dywizji Zmechanizowanej i 3 dywizjonu 4 Pułku Artylerii Mieszanej

Struktura organizacyjna (2013)

• dowództwo i sztab – Słupsk
• batalion dowodzenia
• batalion logistyczny
• 1 Lęborski batalion zmechanizowany im. gen Jerzego Jastrzębskiego – Lębork – tradycje 8 Pułku Strzelców Konnych
• 2 batalion zmechanizowany – Słupsk – tradycje 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich
• 3 batalion zmechanizowany Legii Akademickiej – Trzebiatów tradycje 36 Brygada Zmechanizowana
• dywizjon artylerii samobieżnej
• dywizjon przeciwlotniczy
• kompania rozpoznawcza
• kompania saperów
• kompania medyczna

Uzbrojenie i wyposażenie: bojowy wóz piechoty – BWP-1, działo samobieżne – 2S1 Goździk, opancerzone samochody rozpoznawcze – BRDM-2, R5, zestawy ppanc.- 9P133 – MALUTKA-P na BRDM-2, armaty przeciwlotnicze – ZU-23-2 i ZU-23-2T, zestaw przeciwlotniczy – Hibneryt, rakiety przeciwlotnicze – 9K32M Strieła-2, wozy dowodzenia – SKOT R-3M , R-2AM , R-1A, RWŁC, JAŚMIN, transporter rozpoznania inżynieryjnego – TRI, wóz pogotowia technicznego – WPT Mors, stacja radiolokacyjna –NUR-21

Dowódcy brygady

• płk Mieczysław Koziński (1994-1995)
• płk Krzysztof Makowski (1995-2000)
• płk Piotr Bucior (2000-2001)
• płk Krzysztof Łoniewski (2001-2002)
• gen. bryg. Andrzej Gwadera (2002-2005)
• gen. bryg. Grzegorz Duda (2005-2007)
• płk Dariusz Górniak (2007-2008)
• gen. bryg. Janusz Sobolewski (2008-2009)
• gen. bryg. Marek Mecherzyński (2009-2011)
• płk Sławomir Kowalski (od 2011-2013)

Ciekawostki

Brygada czasami nazywana jest jedyną polską jednostką piechoty morskiej, którą jednak nie jest (mimo powtarzających się spekulacji na ten temat). W polskich Siłach Zbrojnych nie ma obecnie jednostek piechoty morskiej, nie ma ich też w planachAdam Kalic

Prefektura Aomori

– terytorialna jednostka administracyjna w regionie Tōhoku, w Japonii. Stolicą jest miasto Aomori.

Geografia

Prefektura Aomori jest wysuniętą najbardziej na północ prefekturą na wyspie Honsiu. Przez cieśninę Tsugaru graniczy z Hokkaidō. Na południu graniczy z prefekturami Akita i Iwate. Miasto Oma, usytuowane na północno-zachodnim krańcu półwyspu Shimokita, jest wysuniętym najdalej na północ punktem Honsiu. Półwyspy Shimokita i Tsugaru zamykają zatokę Mutsu. Pomiędzy tymi półwyspami znajduje się półwysep Natsudomari, północny koniec gór Ōu. Shimokita (o charakterystycznym kształcie topora), Tsugaru i Natsudomari widoczne są w symbolu prefektury.

Miasta

valign="top"| Aomori (stolica) Goshogawara Hachinohe Hirakawa

valign="top"| Hirosaki Kuroishi Misawa

valign="top"| Mutsu Towada Tsugaru

Powiaty

valign="top"| Higashitsugaru Hiranai Imabetsu Sotogahama Yomogita Kamikita Noheji Oirase Rokkasho Rokunohe Shichinohe Tōhoku Yokohama

valign="top"| Kitatsugaru Itayanagi Nakadomari Tsuruta Minamitsugaru Fujisaki Inakadate Owani Nakatsugaru Nishimeya Nishitsugaru Ajigasawa Fukaura

valign="top"| Sannohe Gonohe Hashikami Nanbu Sannohe Shingō Takko Shimokita Higashidori Kazamaura Oma Sai

Symbole prefektury

Symbolem prefektury Aomori jest jej stylizowana mapa, ukazująca "koronę" Honsiu: półwyspy Shimokita, Tsugaru i Natsudomari.

Inne informacje

Dwa główne dialekty używane w prefekturze Aomori to Tsugaru-ben (津軽弁) i Nambu-ben (南部弁); pierwszy z wymienionych przeważa na obszarze wokół miasta Aomori, drugi zaś występuje w okolicach Hachinohe.

Ciekawostki

W położonej w prefekturze Aomori wiosce Shingō znajduje się rzekomy grób Jezusa. Zgodnie z miejscową legendą Jezus uciekł przed ukrzyżowaniem z Jerozolimy i osiedlił się w Japonii, gdzie został rolnikiem i założył rodzinę.

Otto IV

Otto IV z Brunszwiku, Otton IV Welf

Pochodził spośród rodu Welfów. Był synem Henryka Lwa i Matyldy, córki króla Anglii Henryka II Plantageneta. Od najmłodszych lat jego ojciec przygotowywał go do walki o cesarską koronę. Wychował się na dworze dziadka Henryka II. Brał udział w wyprawach wojennych Ryszarda Lwie Serce. Kiedy Ryszard został królem w 1189 r. próbował uhonorować Ottona tytułem hrabiego Yorku lub też, poprzez małżeństwo, wprowadzić go na tron Szkocji. W 1196 r. nadał mu tytuł hrabiego Poitiers.

W 1198 pod wpływem polityki bogatych mieszczan i króla Anglii uzyskał poparcie części baronów niemieckich i sięgnął po tron w Rzeszy po śmierci Henryka VI. 9 czerwca 1198 r. został okrzyknięty królem w Kolonii przez książąt północnoniemieckich. Następnie zajął Akwizgran i został koronowany przez arcybiskupa Kolonii Adolfa 12 lipca. Koronacji dokonano fałszywymi regaliami, gdyż prawdziwe znajdowały się w rękach Staufów.

Elekcja Ottona i jego koronacja wywołała wojnę domową z pretendującym do schedy po zmarłym bracie i wybranym wcześniej przez stronnictwo Staufów królem Filipem Szwabskim. Ażeby zażegnać spór i dwukrólewie Otton IV zwrócił się o pomoc do papieża Innocentego III. W 1201 r. w Neuss zagwarantowawszy przywileje kościoła uzyskał od papieża pełne poparcie. Nie udało mu się jednak pokonać opozycji wewnątrzpaństwowej. 27 lipca 1206 r. pokonany w bitwie pod Wassenbergiem zmuszony został do abdykacji. W zamian za zrzeczenie się praw do tronu miał uzyskać księstwo Szwabii i rękę córki Filipa Szwabskiego, Beatrycze Hohenstauf. Nagła śmierć Filipa Szwabskiego uratowała jego pozycję.

11 listopada 1208 r. we Frankfurcie powtórnie został wybrany królem niemieckim. W 1209 r. Otto IV udał się do Włoch i 4 października został w Rzymie koronowany na cesarza przez papieża Innocentego. Przygotowywał wyprawę celem podbicia Sycylii. Próbując ograniczyć władzę papieską popadł w konflikt z Innocentym III, który w 1210 r. go ekskomunikował. W Rzeszy wybuchła kolejna wojna domowa inspirowana polityką Staufów.

Niemieccy możni wybrali królem Fryderyka II. Nie mogąc ogarnąć chaosu w Niemczech Otton IV zwrócił się o pomoc w zorganizowaniu koalicji do króla Anglii, Jana bez Ziemi. Przeciwko temu sojuszowi wystąpił król Francji Filip II August, który wmieszał się w sprawy sukcesji w Niemczech i wypowiedział wojnę cesarzowi. W 1214 r. doszło bitwy pod Bouvines, która przypieczętowała klęskę polityczną Ottona IV. Straciwszy szansę na odzyskanie władzy w Rzeszy Otto IV wycofał się do swoich brunszwickich posiadłości.

Zmarł w Hartzburgu. Pochowany został w katedrze w Brunszwiku.

Małżeństwa

23 lipca 1212 r. w Nordhausen poślubił Beatrycze Hohenstauf (maj 1198 – 11 sierpnia 1212), córkę Filipa Szwabskiego i Ireny Angeliny, córki cesarza bizantyjskiego Izaaka II Angelosa. Małżonkowie nie mieli razem dzieci.

19 maja 1214 r. w Akwizgranie poślubił Marię (ok. 1190 – maj 1260), córkę księcia Brabancji Henryka I i Matyldy z Boulogne, córki Mateusza Alzackiego. Również to małżeństwo pozostało bezdzietne.